เหรียญทองแดงเป็นเหตุ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในการแข่งขันกีฬาสาธิตสัมพันธ์ ที่นครปฐม(เฟื่องฟ้าสาธิตเกมส์ พ.ศ. 2550)

กีฬาครั้งนี้ ผมไปในฐานะของตัวสำรอง พี่แป้งเป็นหัวหน้าทีม มีกุ๊กกู๋ และไอ้พีเป็นนักกีฬาตัวจริง โดยมีอาจารย์นฤมลเป็นอาจารย์ผู้ดูแล

ในการแข่งทีมสาธิตอยุธยา แพ้รอบ2 ทำให้ได้เหรียญทองแดง เมื่อถึงเวลารับเหรียญรางวัลพวกเราก็ไปยืนรอที่กองอำนวยการ กรรมการก็มาเช็คชื่อของผู้เข้าแข่งขันที่ได้ลงสนาม แต่ผมเป็นตัวสำรองและไม่ได้ลงแข่งเลย ผมจึงไม่ได้เหรียญตามระเบียบ ซึ่งผมก็ทำใจไว้แล้ว

แต่เมื่อถึงเวลารับ กรรมการกลับบอกว่า ให้เหรียญทุกคนในทีม ผมก็เลยได้ออกไปรับเหรียญด้วย แต่พอรับเหรียญมาพร้อมเกียรติบัตร ผมก็ดูชื่อแล้วชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อผม ก็เลยเอาไปแจ้งที่กองอำนวยการ ต่อมากรรมการก็บอกว่าเขามอบผิด จริงๆผมต้องไม่ได้เหรียญ และก็ให้ผมถอดเหรียญคืน

มันก็คงไม่มีอะไรถ้าตำสำรองของโรงเรียนอื่นไม่ได้เหมือนกัน แต่มันมีบางคนที่เอาเหรียญไปแล้ว กลับบ้านไปแล้วด้วย

เท่านั้นแหละครับ ทุกคนในทีมเครียดครับ เครียดมากกว่าผมซะอีก อาจารย์ก็ไปติดต่อกับกองอำนวยการ ทุดคนเป็นห่วงเรื่องเหรียญของผมมาก

โดยเฉพาะพี่แป้ง ซึ่งเห็นได้ชัดว่า เครียดมากเป็นพิเศษ ในใจผมนี่เห็นพี่แป้งเครียดแล้ว อยากจะบอกจังเลยว่า เหรียญไม่เอาก็ได้แต่อย่าเครียดเลยนะครับเป็นห่วง
แต่ทุกทีที่ผมจะอ้าปาก ก็ว่าผมทันทีว่า อย่ามาทำกลบเกลื่อน ผมยิ้มก็ว่า ยิ้มกลบความเซ็ง กินก็ว่ากินแก้เครียด

ผมเลยพยายามนั่งเฉยๆ ไม่ทำอะไร จะได้ไม่เพิ่มแรงเครียดให้คนรอบข้าง

จนใกล้จะต้องขึ้นรถกลับบ้านแล้ว อาจารย์นฤมลก็มาบอกว่า ถึงเหรียญไม่ได้ แต่จะทำเกียรติบัตรให้พี่แป้งถึงได้ดูหายเครียดขึ้นมาบ้าง

วันนั้น ทำให้ผมได้เห็น ความห่วงใย และน้ำใจที่มีอยู่มากมาย ผมคงไม่ลืมเหตุการณ์นี้เลย